Yıl 2013.

Bi ses çalınmaya başladı kulaklarımda.
Dışardan gelen bir boğuk motor sesinin tüm mahalleyi inletişi.
Hemen tanıdım bu sesi koşarak cama ulaştım. Dışarıda gözlerim hemen o sesi çıkaran beni çocukluğumun anılarına götürecek sesin kaynağını bir iki saniye aramakla geçti.
Arkasından bağırıp çağrışarak koşuştuğumuz sesini duyduğumuz anda bizi dışarı fırlatan o ses yine çalıyordu kulaklarımda gürültüyle.

Bu sesi nerede duysam hemen tanırdım yine tanımıştım.
Sinek ilaçlama arabası !...
Gözlerim bir türlü bulamıyordu ama aklımdaki anılarım binbir türlüydü.


Sis bulutunun içinde ''bak şimdi dur !! korku filmi gibi olucak mahalleee ! her an bir yerden birşeyler çıkabilir'' diye gülüştüğümüz o binbir türlü anılarımız.
Ses aynı ses , gürültü aynı gürültü ,kamyonet biraz daha yeni ama görünce hayal kırıklığı yaratan tek şey dumansız ilaçlama ve biraz daha kokulu.

8-5 İnsanları

Her sabah aynı adımlarla aynı yoldan yürürken uykulu halinle ,
takılır gözlerin aynı insanların aynısını yaşadıkları aynılıklara...
Bir durağa gelirsin işte yine oradadırlar her sabah yüzünü gördüğün 8-5 insanları...

Çoğu sabah monotonluk hakimdir yüzlerinde..
Konuşmazlar , beklerler , uykuludurlar , küskünlükleri vardır birçoğunun dokunsan susturamazsın içindekileri ama o tavırsızlıklarıyla beklerler gelecek olan kaybolmuş yaşamlarını. Her sabah aynı yere oturur bozmazlar alışkanlıklarını.. Hüzünleri ve kavgalarıyla yalnızlıklarını saklarlar o koltuklarda..
Görüntüler o araçların pencerelerinden her zaman aynı filmi izletirir onlara..
 Kendileri gibi olan insanların diğer bir yere gidişlerini bekleyişlerini...
Üç aynı boyda kız her zaman büyük demir kapı önündedir , çökmüş gözaltılarıyla masumluğunu bu yaşına kadar korumuş amca yine kaldırımın kenarında ,  sadece gözlerini hareket ettirip kafasını çevirmeden ilginç bakışlar atan kız yine diğer insanların arasında...

Ne bir endişe , ne bir tebessüm , çoğu zaman isteksizlik , sessizlik karmaşasında durmak...
Durmayı solumak , zamanın kavramının gereksizliğinin farkına varmak, anlamak , gereksizlik , ömürün geçmesi...

Ömürün bitmesine üzülmemelisin belkide ölümün erken gelmesine sevinmelisindir onlar için...

Yaşamın Ucuna Yolculuk

 Hayatın anlamı diye bişey yok , gerçekten yok ama hayatın sonu diye birşey var. Bütün yaşamını hayatın anlamını arama çabasına girmeden bir sona ulaşabilirsin belki.
Ama bu sondan daha tatlı ne olabilir ki gerçekten bi anlam yoksa ?
Hayatta gerçekten tek gerçek yan ölü yanını , yitip geçici yanını bilmek oldu hep. Çünkü yaşamın özlemini doyurabilecek tek bir olgu dahi yoktu , herşey geçiştirmelikti , bağımsızlığı vardı onun bu dünyaya karşı.

  Hayatlarımızın sürekli dayatmalardan ibaret olan sistemler örgüsüne , beklentilerine , aile yapılarının oluşturması gereken o örnek birey olma özelliği olan kişiye karşı çıktı. Aslında çıkmadı sadece öyle birisi olmak istemedi , çünkü bi anlamı yoktu , bi kazanımı yoktu , bi çağrışımı yoktu , gitmek istedi hep , sürekli...
Kaçmak istedi bu yaptırımlardan , duygusuzluklardan..

  Yaşamı boyunca yaşamın gelip geçiciliğindeki o tatsızlığı bilerek yaşamın ucuna 'giderek' yaşamak hayatı. 
Her bir gidiş , gidişin bittiği yere kadar...

'' Sordukları zaman, bana ne iş yaptığımı, evli olup olmadığımı, kocamın ne iş yaptığını, ana babamın ne olduklarını sordukları zaman, ne gibi koşullarda yaşadığımı, yanıtlarımı nasıl memnunlukla onayladıklarını yüzlerinde okuyorum. Ve hepsine haykırmak istiyorum. Onayladığınız yanıtlar yalnızca bir yüzey. Ne düzenli bir iş, ne iyi bir konut, ne sizin medeni durum dediğiniz durumsuzluk, ne de başarılı bir birey olmak ya da sayılmak benim gerçeğim değil. Bu kolay olgulara, siz bu düzeni böylesine saptadığınız için ben de eriştim. Hem de hiç bir çaba harcamadan. Belki de hiç istediğim gibi çalışmadan. istediğiniz düzeye erişmek o denli kolay ki… Ama insanın gerçek yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını, varoluşunu verdiği iç dünyasının olgularının sizler için hiç bir değeri yok ki. bırakıyorsun insan onları kendisiyle birlikte gömsün. Ama hayır, hiç değilse susarak hepsini yüzünüze haykırmak istiyorum. Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla bağdaşan hiç yönüm yok. Aranızda dolaşmak için giyiniyorum, hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi değer verdiğiniz için. İçgüdülerimi hiç bir işte uygulamama izin vermediğiniz için. Hiç bir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz. Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle. Okullarınızla. İş yerlerinizle. Özel ya da resmi kuruluşlarınızla içimi kemirttiniz. Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz. Aç kalmayı dendim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz. Hiç aile olmayacak insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım. Şimdi tek konuğu olduğum bu otelden ayrılırken, hangi otobüs ya da tren istasyonuna, hangi havaalanı ya da hangi limana doğru gideceğimi bilmediğim bu sabahta, iyi, başarılı, düzenli bir insandan başka her şey olduğumu duyuyorum.''

                                                                                                                                                                                                       Yaşamın Ucuna Yolculuk - Tezer Özlü

'' Ondan bana ulaşan bir duygu var. Durgunluk diyebileceğim rahatlatıcı bir sevinç. Bunu belki de ben yaratıyorum ve onun kişiliğinde birleştiriyorum. O susarken , sigara içerken , bakarken , uyurken , severken , solurken. Sanki bunalımı bile rahatlatıcı. O varken yada yokken. Teninin bu denli güzelliği sonsuz durgunluktan kaynaklanıyor ve bana bu sonsuz yeryüzünden, yaşamdan ve ölümden daha da sonsuz geliyor. İşte bu duygu nedeniyle onunla olmalıyım , onsuz bile olsam. Diğer ilişkileri nasılsa ben sahneliyorum. İnsan , başka bir insanla yada herhangi bir olguyla arasındaki ilişkiyi biçimlendiremezse , bu ilişki yok demektir.  Biçimlendiremediğim bu durgunluk , rahatlatıcı durgunluk , sevindiren durgunluk belki de beni yenen tek duygu : Hem yaşayan , hem de ölü beni. 
Öfkesi durgun , huzursuzluğu durgun. Kendi içine doğru yaşıyor , kendi içine doğru seviyor. 
  Ve seviştiği anlarda suskuyla , hiçbir sözcük söylemeden , sözleri , kavramları aşan , silen , sakin soluklarla gücünü , duyurulması olanaksız sıkıntısını , konuşmamasındaki konuşmaları , suskunun sözlerini , derin iç dünyasını , henüz biçimlenmemiş düşüncelerini , durgun rahatlığı gerisindeki varoluşunu bana akıtıyor , bu duygu beni hem yaşatıyor , hemde bana ölümü mümkün kılıyor.''

                                                                                                                                                                           Yaşamın Ucuna Yolculuk - Tezer Özlü

Beklentisizlik

 Herhangi bir gündü. Gülüyordun , neşeliydin. Kalabalık hakimdi caddeye. Arkadaşın birşeyler anlatıyordu hareretli hareretli. Dikkatin ondaydı dinliyordun merakla. Katılıyordun ara sıra dediklerine. Yaşadığın o an sadece cümlelerdeydi.

 Yanında konuşan ses buğulandı ,dünya yavaşladı. Herşey çok ani gerçekleşmişti. Karşıdan herhangi biri herhangi bir şekilde gelmiyordu. O gelmek üzereydi. Önce emin olamadın , sonra olabilirmi dedin , şüphelerini topladın. Ve evet kesin oydu , anladın. Aniden içinde cız eden o duygu karmaşası boğazına gelerek közlenmiş şekilde nefesini daralttı. Yolunu değiştiricek oldun , düşüncelerini uygulamaya geçiremeden seni gördü.

 İstemiyordun ya gelirdi , görmek istemezdin ya görünürdü , aklın karışsın istemezdin ya karışırdı.
Bir sahneyle tüm yaşanılanlar hatırlanırdı , tekrarlanırdı , geçirilen 3 5 saniyelik zaman diliminde hayat tekrar tekrar yaşanırdı. Gözler donup kalırdı kaldırım taşlarında. Ayaklar sürüklenirdi adımlarınla. Vücudun yalpalanırken düşüncelerinde boğulurdun.
 Sonra sesler geri gelir , insan gürültüsü gerçekliğine kavuştururken benliğini. Yanından gelen seslere
bir cevap sıkıştırarak yok ederdin o an'ı. Ta ki akşamın sessizliği ile kendini dinleyecek zamanı bulana dek.

 Yüzleşirsin düşüncelerinle derinliklerinde. Sonunda ufacık umutlar bulursun.
Çoçukken koltuğun altına kaçıpta göz ucuyla bakıp erişemediğin o nesneler gibidir bu umutlar.
Her zaman en sevdiğin şeyler kaçarlar böle yerlere. Hep onunla birliktesindir ya , hep ona değer verir onunla oynarsın ya , o kırılıcak ona zarar gelecek diye ödün kopar ya ondan o gider o koltuğun altına...
Arada bir bakarsın onun orada olup olmayaşına. Bazen görünür o hala orada diyerek güçlendirirsin umutlarını sevinirsin , tatlı bir tebessüm oluşur yüzünde ama o kadardır işte .. o kadar..

Olumlu Görmeyi Başarmak

Çok ucuza edinebileceğimiz kitaplardan , hiç bir zaman herhangi kişisel gelişimi kitabını tam olarak okumadım. Bunuda tam olarak okuduğum sölenemez fakat içerisindeki gerçekten o yararlı bilgileri çıkarıp görmek bizlere kesinlikle birşeyler kazandırmakta.
Kitabın arka kapağından  : ''21.yüzyılda insanlık bilim ve dinin tek başına çözemeyeceği güçlüklerle karşı karşıya. Acının üstesinden gelebilmek için manevi duygularımızı modern bilimin gerçekleriyle birleştirmek zorundayız. Dr.Kazuo Murakami'nin bu önemli araştırması bizi bu hedefe yakınlaştırıyor.''

 Dr.Kazuo Murakami 'nin Gizli Güçlerinizi Keşfedin kitabından seçmeler ve benzemeler...

Olumlu Görmek 


Özellikle zor anlar yaşar ve acı çekerken olumlu düşünmeye çalışmalıyız , çünkü olumlu düşünceler bize asıl bu zamanlarda lazımdır. İşler yolunda giderken olumlu düşünmek çok daha kolaydır. Ne kadar olumlu düşünebildiğimiz konusunda gerçek sınavımızı , zor bir durumla karşı karşıya kaldığımızda veririz. Aslına bakarsanız , işler düzgün yürürken olumlu düşünmeye kafa yormamıza bile gerek yoktur.

Dr.Kazuo Murakami

=> Ben her zaman 'en kötüyü' düşünüp , 'en iyisini' yapabilme felsefesi içerisindeyimdir. Mükemmeliyetçilik sanırım biraz..Bu durum ise gerçektende herşeyi kafaya takan birisi olmamı , işler düzgün yürürken bile olumsuzunu düşünmeme yol açar. Kafa yorduğumda ise neden böyle ? Veya böyle mi olucaktır gibi kaygılara kapıldığım anda hep bir karmaşaya sürüklendiğimi görmüşümdür. İnsan gerçektende bazen bazı durumlarda basit düşünmeli ve gelecek kaygısından korkmamalıdır.
Nelerden korkarsak başımıza bunların geldiği aşikar ,karamsar düşüncenin mıknatıs gibi bu korkuları çektiğini görebiliriz. 
Mükemmeliyetçiliğimi yıktığım sölenemez fakat gerçtekten de bazı durumlarda işe yaramadığı açık. Farkında olmak güzel birşeydir....

İnsanlar sürekli olarak güç durumlarla karşılaşırlar. O sıralarda insanın kendisini başarısızlık duygusu ve umutsuzluğa kaptırması hiç de zor değildir. Mesele , böyle durumlarda cesaretsizliğe kapılmaktan kurtulmanın yollarını aramaktır.

Resmin bütününü ve hayatta başımıza gelen herşeyde olumlu bir yan görmek zorundayız.
 
Bunu yapmanın imkansız olduğunu mu düşünüyorsunuz ? 
Tepkiniz aslında modern insanın noksanlarından birini yansıtıyor.
Bilim ; akılcı düşünmeyi çok ötelere götürmüştür. Bilimin bu hızlı ilerleyeşinden dolayıdır ki ; insanlar artık herşeyi akla uydurmaya çalışmaktadırlar. Bilimsel düşünce mantıksal pozitivizme dayanmakta ve bu yaklaşım , mantığı aşan-görünmez şeyleri algılamamızı zayıflatmaktadır. Akla yakınlık belli bir noktaya kadar önemlidir , ama bu dünyadaki herşey mantığa uygun değildir.

Sadece ''mantıklı olana odaklanırsak ; yalnızca gerçeğin bir kısmını algılayabiliriz. Mantığın ötesine geçmek; mantığın olmadığı bir aleme girmekten çok, meselelerin geleneksel akıl yada günümüzdeki bilimle açıklanamayan yönlerinin var olduğunu kabul etmek anlamına gelmektedir.

Genlerimiz daha biz düşünmeye başlamadan harekete geçer

  Gerçek yaşamda , hepimizin sağlıksız yada enerji yüklü olmadığı zamanlar vardır. İş hayatında sorunlarla karşılaşabilir yada başkalarıyla ilişkilerinizde zorlanabilirsiniz. Böyle zamanlarda karamsarlığa kapılmak oldukça güçtür. Kendinizi bu duygudan nasıl kurtarabilirsiniz ? Size enerji veren genlerinizi harekete geçirerek.

Benim kendi deneyimlerinden yola çıkarak önerebileceğim bir yöntem ; coşkulu olmaya çalışmaktır.  Eğer yaşadığınız anda çoşkunuzu arttıracak bir şeyler bulamıyorsanız , sizi derinden heyecanlandırmış olan geçmiş bir anı düşünün. Coşku , sevinç ve heyecan karışımı bir duygudur.

=> Murakami amcaya buradan teşekkür ediyorum. Bendeki bu olayı görmemi bir kere daha sağlamış oluyor çünkü...
Gülmek üzerine kuruludur genellikle sistemim karamsar bir anın içinin tam ortasına dahi düşsem , düşüncelerim beni alıkoyup yıldırsa bile yani gülemesem bile. Gülmeyi başaramasam bile. Gülmek çaresizlik gibi olsada...
O geçmiş anda yaşadığım ufacık heyecan zerreciklerini alıp sahte hayaller
umutlar oluşturup coşkulu olmayı becerebiliyorum sanırım... Sahte hayallerin , umutların belki bir gün gerçek olmayacağını kim bilebilir :) Umutsuzluğa kapılıp gitmekten iyi olabiliyor bazen.

 

Laboratuvardan Hayat Dersleri

 

Fazla bilmek bazen neden aleyhimize çalışır ? 
Kötü olan bilginin kendisi değildir. Başkalarından daha fazla bilgi sahibi olmak , yargılarımızın mükemmel olduğuna inanmamıza yol açar.
Bilgiye aşırı bel bağlamak sezgilerimizi köreltir ve gerektiğinden daha uzağa bakmamıza neden olur. 

Bir girişim düzgün yürüyemediğinde ,fazla şey bilmek bundan hemen sonuç çıkarmamızı sağlar. 
Böyle durumlardan çıkarılan sonuçlar büyük bir olasılıkla kötümser olucaktır ;  dolayısıyla henüz başarı imkanı varken , projenin başarısızlığa mahkum olduğunu varsayarız.

=> Her insan bu durumu yaşamışmıdır bilmiyorum. Fakat benim yaşadığım tüm olayların içerisinde bulunan ve kesinlikle etkisi olan bir durumdur bu.
Bu tip durumlarda kesinlikle beklemek gerekli. Zamanın fikirlerimizi daha iyi şekillendiriceğini ve daha net şekilde bakıcağımızı açıkca söyleyebilirim. 


Hayata dair sevdiğim bir söz :


''Hayatta öle birşeydir işte : Olumlu düşünce , Olumlu  davranışa , Olumlu davranışta kadere olumlu etki eder. ''
Ahmet Şerif İzgören.

Ophelia'ya Mektuplar

Küçük Ophélia,

Beni küçümsediğinizi ya da en azından bana karşı gerçekten ilgisiz olduğunuzu göstermek için ne bu kadar uzun bir söylemin belirgin biçimde örtük olması gerekirdi, ne de bana yazdığınız ciddiyet ve inandırıcılıktan uzak bir dizi “neden” göstermeye gerek vardı. yeterdi bunu bana söylemeniz. böylece, çok iyi anladım, yalnız bu bana daha da acı verdi.

Flört ettiğiniz genci bana yeğliyor ve kuşkusuz onu çok seviyorsanız, benim buna gücenmeye nasıl hakkım olabilir ki? küçük ophélia kimi isterse onu yeğleyebilir: o ne beni sevmek zorundadır –ben buna yürekten inanıyorum– ne de gerçekten beni seviyormuş gibi yapmak zorunda (yeter ki canı eğlenmek istemesin).

Gerçekten seven kişi adli dilekçelere benzer mektuplar yazmaz. Aşk, nedenleri bu kadar incelemez, insanlara da “yakalanması” gereken sanıklar muamelesi yapmaz.

Niçin açık davranmıyorsunuz bana? Size  –ne size ne de bir başkasına–  hiç kötülük yapmamış bir insana acı çektirmeye ne gerek duyuyorsunuz; bu insan yalnız ve yürek karartıcı yaşamını yeterince ağırlık ve acı olarak taşıyan biri; sahte umutlar yaratarak, yapmacık sevgi gösterileri yaparak ona yaşamının ağırlaştığını göstermeye ne gerek var ?

Üstelik bunda sırf eğlenmekten başka çıkar da yok; ya da alaydan başka yarar da yok.

Bütün bunların gülünç olduğunu, en gülünç yanının da ben olduğumu kabul ediyorum.

Kendim de gülünç bulurdum zaten, eğer sizi bu kadar sevmeseydim ve eğer bana vermekten zevk aldığınız acıdan başka şey düşünmeye vaktim olsaydı; bu acıyı hak etmedim ben, sizi sevmek dışında; ve sanırım sizi sevmek de, bu acıyı hak etmek için yeterli bir neden değil. neyse…

İşte bu da benden istediğiniz “yazılı belge”. İmzamı noter eugenio silva doğrulayacaktır.

''Fernando Pessoa''

Kafka Köşesi

 Franz KAFKA

 

Franz Kafka , 1883 yılında Prag’da doğdu.

Hayatı boyunca savaşlar , toplumsal sebepler ve aile yapısından dolayı çevresine yabancılaşarak, içekapanık , huzursuz bir kişiliğe bürünen Kafka'nın bu durumu , kendisinin yaratıcılığını olumlu yönde etkiledi.

Bir çok edebi eseri hala anlamaya çalışılıp , günümüzde onun gibi kelimeleri kullanarak her bir durumu bu kadar iyi ifade edebilen bir yazarın son yüzyıllarda hala gelmediği tartışılmış ve konuşulmuştur.

Dönüşüm - Die Verwandlung

Böcek İnsan Samsa ! 

Kafka Gregor Samsanın dış görünüşünü bir böceğe benzeterek toplumsal yargılarımıza , işsizliğe , kapitalizm çağrılarına , çalışmamanın verdiği mutsuzluk ve içekapanıklılığa , insanların beklentileri ve önyargılarına maruz kalınmasını o kadar iyi dile getirmiştir ki.

 

Kitabı okurken fantastik bir öykü ile edebi eser arasındaki o ince çizgide giderken , her cümlenin sizi ne kadar etkilediğini , sizi sağdan sola vurup içinizi deştiğini , acıma duygunuzun var olmaya çalıştığını fakat bizlerinde kitapta anlatılan insanların yargılarından, görüşlerinden bir farkımız olmayacağını bunun insanın içerisinde yatan bir etmen olduğunu ve hiç bir zaman değişmeyeceğini öyle bir anlatmıştır ki okuduktan sonra haftalarca etkisinde kalarak , afallamış bir biçimde , beyninizi kurcalayarak gezmenizi sağlar bu kitap.

Çalışmayan bir insan toplum için görülen gözde böcekten farksız olduğunu , sürekli olarak geleceğine dair sorularla sıkıştırılıp , bir isim takılmaya bir nitelik kazandırılmaya çalışılmakta olduğu görülür kitapta.

Baskı oluşturulur sürekli üzerinde bu kişinin , tembel olmuş bir toplum için ; çalışan, didinen , çabalayan , para kazanan , para kazandıkça mutlu olduğunu sanan , mutlu oldukça mutluluk yaydığını düşündürürken , bir anda herşeyden vazgeçen bir adamın değişiminin , toplumun gözündeki zirvedeyken aşşağıya nasıl yuvarlandığını görürüz. 

Franz Kafka Milena'ya Mektuplar

Franz Kafka özleminin , korkularının, sevgisinin , mesafelerinin , acılarının , bıkkınlığının , sıkıntının ve kaybetmenin vermiş olduğu yalnızlığındaki aşkı öle bir dile getirmiştir ki onun bu iç dünyasındaki yapısını Milenaya yazmış olduğu mektuplarda görmüş oluruz.

Kafka Milena Jesenska'nın yazdığı mektupları derhal yok etmesine rağmen Milenanın bu mektupları saklaması sonucu günümüze taşınmıştır. Kafkanın Milenaya duymuş olduğu duygularını dile getirip bir şekilde dışa vurulmasını istememiş olması ,  onun Milena'ya ne kadar değer verdiğininde bir kanıtıdır tabiki.

1920 yılında, Kafka ciğerlerinden hastalanmış, Meran'da dinleniyordu. Milena Viyana'daydı. Birbirlerini görmeden mektuplasmaya başlamışlar; dostça başlayan mektuplaşmalar kısa bir süre sonra tutkulu bir sevgiye dönüşmüştür. Aslında bu sevgi yalnız mektuplarda kalmış , Üç yıl süren mektuplasmalar süresince ; iki ya da üç kez buluşabilmişlerdir.

İşte Kafka'nın Milenaya o mektuplarındaki mükemmel seslenişlerden bazıları :
 

-  "dün seni gördüm düşümde. birbirimizde eriyorduk durmadan. derken nasıl oldu  bilmiyorum yanmaya başlıyorsun. sonunda sen yoksun artık; yanan da, söndürmeye çabalayan da benim yalnız."

-  " bence istediğin zaman yalnız kalabilmek mutluluğun en önemli nedenlerinden biridir "

- "insan sahip olduğu bir şeyi tekrar ele geçirebilir mi?
bu onu "kaybetmek" anlamına gelmiyor mu?"

- "...seninle konuştuğum gibi, kimseyle rahat konuşamam,
kimse senin kadar benden yana olmadı da ondan,
kimse senin kadar iyi niyetli ve her şeyi kavramış değil de ondan..."

- '' beni yaşatan, beni bugüne getiren şey de o bilinçaltındaki yaşama sevgisi olacak. üzüntü, özlem, yaşama olan bu bağlılığımla nasıl çıldırmıyorum daha? çok yalnızım, dilsizlerin yalnızlığına benziyor yalnızlığım, onun için hoş görün bu gevezeliğimi, dinleyecek birini bulunca boşalttım içimi, susamazdım daha...''

- "yanlış yorumlamışsın, diyemeyeceğim, çünkü yanlış yorumlamandan daha kötü bu milena, yüzeyde kalanları anlamışsın yalnız... önemli değil ki bu kadarını anlamış ya da anlamamış olman! "

- "Milena keşke içimde sana karşı biraz kırgınlık olsaydı; o zaman sana karşı olan hislerimde biraz olsun dengeyi kurabilirdim."

- "..yanımda yürümüştün milena, düşünsene yanımda yürümüştün!"

- '' Pazar ve Pazartesi günkü mektuplarınla bir kartını aldım. N'olursun Milena , yanlış yorumlama dediklerimi. Senden uzaktayım , içime kapanık yaşıyorum , pek o kadar sıkıntılı değilim , ama bin türlü şey geçiyor kafamdan, korku , tedirginlik... Tutamıyorum kendimi, içimi sana döküyorum , yazmam doğru değil , ama yazarken unutuyorum...''

- '' Benim hiçbir seyim yok, adım bile yok... Onu bile sana verdim. Bu yüzden bir çesit bağımsızlığım var sana karsı... Bağımlılık sınır tanımaz da ondan. "Ya hep, ya hiç" sözü, büyük bir söz! Ya benimsin, ya değilsin. Benimsen, sorun yok, her sey iyi demektir, ama değilsen, yitirirsem seni... kötü olmaz... O zaman hiçbir sey olmaz, o zaman hiçbir sey yok demektir... Ne kıskançlık kalır, ne üzüntü, ne sıkısma, hiç, hiçbir sey. Biliyorum, birine böylesine güvenmek, bayağının asağısı bir sey, onun için durmadan korku çörekleniyor ya içime? Ama bu korku seni yitiriririm korkusu değil! Birine güvenmeye nasıl yeltenir insan, iste bu korkutuyor beni. Buna karsı koyabilesin diye, sevimli yüzüne Tanrısal bir güzellik ekleniyor. (Ama belki doğustan vardı bu.) ''

-  '' Gözüm açıldı artık, hayır, hayır daha yeterince açılmadı! Gene de sana karsı olan davranısımda değisik bir yan var: Kendimi ve seni düsünerek yalan söylemiyorum sana (kimseye davranmadım bu türlü), sonra da gerçeği gene senden öğreniyorum. "Beni bırakma" diye yakarmamı ele alıp, acı acı yakınıyorsan, Milena, haksızlık edersin. Bugün de bu konuda değismis bir sey yok. Senin atesinle yasıyordum (bunu da öyle olağanüstü bir göklere çıkarma sayma, bu ateste yasayabilmek herkesi mutlu kılar), yerden kesilmisti ayaklarım, uçuyordum; iste bu korkutuyordu beni, nedenini bilmeden korkuyordum, ne kadar havalandığımı bilmediğim için korkuyordum belki. İyi değildi bu durumum, ne benim için, ne de senin için iyi idi. Nitekim doğru bir söz, söylenmesi gereken doğru bir söz yetti beni sarsmaya, sendeledim, derken bir söz daha, tepesi üstü yuvarlanıyorum artık, gene de çok ağır oluyor, ayaklarım kim bilir ne zaman yere değecek? Söylenen bu "doğru sözlerin" neler olduğunu yazmayacağım, örnek vermek istemiyorum, hem neye yarar? Büsbütün allak bullak eder.''

Adı Konulamayan

Dün bana bişey oldu , adını koyamadığım , uzun süredir hissetmediğim , çoğu zaman arayıpta
hiç bi zaman bulamadığım birşeyi tekrar yaşadım sanki...
Gögüs kafesimi paramparça ederek delip geçicek düzeyde bir heyecan , senin gibi birşeyi hatırlıyorum galiba diyen bir kahroluş , yokluğunla oluşan bir
hüzün , varlığınla oluşan bir sevinç ve hepsiyle birlikte seni düşündüğümde beni delirticek olan o duygu...

Nereden çıktı ? Nasıl oldu ? Neden ve niçin oldu hiç bilmiyorum..
Bildiğim tek şey varsa oda aklımdan bir an olsun hiç çıkmaman.. Tahmin edebiliyomusun sürekli birisinin düşüncelerinin içinde farklı hayaller içerisindesin..
Onun düşüncelerinin arasinda rüyalardasın ama farkında bile değilsin...

Aklımımı kaçırmama sebep olan o Sen , uykusuzluk problemi yaşadığım bugünlerde çok daha fena bi hal aldı..
Heryerdesin.. Yatakta 500. dönüşüm yine ordasın bak , Duvara doğru yüzümü çevirdiğimde üzerindeki küçük kraterlerde geziniyosun.. Kimsenin bilmediği o yerden birlikte inanmak istemediğimiz o şeye bakıyoruz , konuşmuyoruz.
Konuşmamıza gerek yok birbirimizin ne düşündüğünü çok iyi biliyoruz sanki...
Yine gözlerim açık kapanamıyorlar.. Yastığımın üzerindeki o kırışıklık ne kadar tatlısın işte yine orda, yanyana uzanmışız çimlerde.. İstanbul var şimdi karşı kıyıda , adalar sanki burası..
Bu sefer bişeyler sölüyosun ve susuyosun kafanı çeviriyorsun o sirada sana bakıyorum
ne kadarda güzelsin baktığımı hissettiğini çok iyi biliyorum , Uyumuşum.. 

Geçmişten Geleceğe Bir Yokoluş Hikayesi

Bir çocuk vardı kendiyle arada sırada çelişen , karanlığın içinde mutlu olmayı başarabilen...

Bir gün sessiz bir şekilde ilerleyen bir günün içerisinde , hayatını değiştirebilecek bir olayla karşılaştı farkında olmadan...

Hayatında yaşadığı en güzel dakikaları geçirdiğini henüz bilmiyordu...

Bir anda '' O '' kişiyi görmüş ve kalbinin içerisinde çığlığını dindiremediği rüzgar ile savrulmuştu...

O kişiyle konuşmak, o kişinin ılık sesini duyabilmek ve ona hissettiklerini anlatmak için göze alamayacağı hiç bir şey yoktu...

Fakat onunla konuşabilmek için içinde yaşadığı çelişkiler engel oluşturmuştu üzerinde...

O gün orada o dakikada ve yaşadığı o ıssızca geçen saniyelerde son anı yaşadı ve onu kaybetti...


Geceleri artık uyuyamıyor, yemek yiyemiyor ve konuşmuyordu , Ağlamak geliyordu içinden !! Tek uğraşı düşüncelerinden onun silinmemesini sağlamaktı...

O kısacık süreliğine gördüğü o kişi , hayatının anlamı olmuş ve yaşadığı dünyanın onsuz bir hiç olduğunu anlamıştı...

Onu bulmak için elinden gelen her şeyi yapmaya çalışmış , hayatını ''Bir Belki''ye adamıştı...

Bir unutulmuş rüzgarlı sabah günü onu görebileceği yerde beklemiş fakat yine bulamamıştı... Çaresizce geri dönmüştü elleri ceplerinde...

Aradan günler bir rüya gibi geçmiş , onu bulmuştu inanamayacağı bir sevinçle.. Fakat kaybettiği bir şekilde...

Hayatının amacı farklı kollarda , farklı duygularda , farklı düşüncelerdeydi...

Ve o gün orada anladı ki ( yıkılmış,bitmiş belki bu dünyada hiç yaşamasa daha iyi olabileceğini düşündüğü bir durum içerisinde )

O hayatının amacı olmuş kişi Onu unutmuştu ve hatırlamıyordu bile...

Suçun daha çok kendisinde olduğunu hissediyor , biliyor ve yaşıyordu...

Geçmişte yaşadığı o ufacık sustuğu-konuşmadığı an 

Gelecekte onu sessizleştirmiş ve yok etmişti !...

İçinizdeki Özgürlük

Özgürlük önce içinde başlıyormuş aslında sen farkında değilmişsin.

Artık etrafındakilerin böle yaparsam nasıl düşünürler acaba , böle yapmış gibi durursam böle düşündürürmüyüm gibi hareketlerinden sıkılmadın mı sen ?  Karşıdan birisi geçiyordur telefonuma bakayımda farklı şeyler düşünür belki. Eee düşündü de noldu sana mutluluk mu verdi bunlar. Napıyosun olum kendine saçma sapan hareketlerin var farkında bile değilsin. Sürekli olarak etrafım nasıl düşünür diye yaşadın bu dünyada sonucu ne oldu biliyor musun ?  Yalnızlık.

Evet şimdi çok yalnızsın dimi, tek başına o odada saatlerini , aylarını , yıllarını ekranlara , satırlara , hayallerine bakarak çürütüyorsun. Neden diye sorarsan işte bundan.. İnsanların Düşünceleri ... Çok mu fazla düşünüyosun onları ? Aferim sana o halde !